خدا چه حوصله ای داشت  روز خلقت تو

که هیچ نقص نــدارد  تراش قامــت تو

نشسته شبنم حرفی لطیف  و روشن و پاک

به روی غنچه ی لب های پر  طراوت تو

از این جهنم ســوزان  دگر چه بـاک مرا

که آرمیده دلم در بهــشت صحبــت تو

درون ســـینه ی من اعتقاد معجـــزه را

دوباره زنـــده کند دست پر محبـــت تو

فدای این دل تنگم که بی اشـــاره ی تو

غبار ره شد و راضی نشد به زحمـــت تو