دنیا به کام تلخ من امشب عسل شده است

 

شیرین شده است و ماحصلش این غـزل شده است

 

 

تاثیر مهـر مادریت بوده بر زبان

 

 

این واژه ها اگر به تغـزل بدل شده است

 

 

مادر!حضور نام تو در شعـر های من

 

 

لطف خداست شامل حال غـزل شده است

 

 

غیـر از تو جای هیچ کسی نیست در دلم

 

 

این مسأله میـان من و عشق حل شده است

 

 

سیاره ای که زهـره نشد آه می کشد

 

 

آه است و آه آنچه نصیب زحل شده است

 

 

زهـرایی و تلألو نور محبتت

 

 

در سینه ام ز روز ازل لم یزل شده است

 

 

با نام تو هوای غـزل معنوی شده است

 

 

بی اختیار وارد این مثنوی شده است

 

 

هـرگز نبوده غیر تو مضمون بهتـری

 

 

تنهـا تویی که بر سر ذوقـم می آوری

 

 

نامت مرا مسافر لاهوت کرده است

 

 

لاهوت را شکوه تو مبهوت کرده است

 

 

از عـرش آمدی و زمین آبرو گرفت

 

 

باید برای بردن نامت وضو گرفت

 

 

نور قریش! تا که تویی صـاحب دلم

 

 

غـرق خداست شعب ابی طالب دلم

 

 

عمـرت نفس نفـس همه تلمیح زندگی است

 

 

حرفت چراغ راه و مفـاتیح زندگی است

 

 

از این شکوه ، ساده نباید عبور کرد

 

 

باید مدام زندگیت را مرور کرد

 

 

چون زندگیت ساده تر از مختصـر شده است

 

 

پیش تجملات ، جهازت سپـر شده است

 

 

آیینه ای و سنگ صبور پیمبـری

 

 

در هر نفـس برای پدر مثـل مادری

 

 

اشک شما عذاب بهشت است ، خنـده کن

 

 

لبخندت آفتـاب بهشت است ، خنـده کن

 

 

دنیـای ما نبوده برازنده ی شمـا

 

 

هجده نفـس زمین شده شرمنـده ی شمـا

 

 

آیینه ای نهـاده خـدا بین سینه ام

 

 

حـس می کنم مزار تو را بین سینه ام

 

 

ماننـد آن خسی که به میقات پر کشید

 

 

قلبـم به سوی مادر سادات پر کشید

 

 

 

سید حمیدرضا برقعی