آفتابا!

ابر پر صاعقه و بی باران،

سالها رفت که بر مامن ما خیمه زده است.

و ز بی آبی ابر سنگین،

جویباران همه خالی، آبشاران ز نوا افتاده است

و تبسم ز لب دخترکان گم گشته است.

* * * * *

آفتابا!

سالها رفت که عطر مهتاب،

روزن کلبه ی مارا، به شبان تیره

به صفا نگرفته است.

* * * * *

آفتابا!

تو ندانی که چسان؛

غرش صاعقه ها مژده ی فردا را

ز زبان گنجشک

که سفر کرده ای دیرین دارد

رنگ ماتم زده است.

* * * * *

آفتابا!

لطف این ابر، ز بی لطفی اوست؛

آنچه بر کاسه و بر کوزه ی ماست

آنچه بر کوچه و پس کوچه ی ماست

آنچه بر نسرین و نیلوفر و برگ است:

تگرگ است.

* * * * *

آفتابا!

غم شبهای سیه را، که در آن چشمک الماسی نیست؛

غم آهو برگان را

رنگ بی مهر سخن را

غم فردای چمن را،

به کی باید گفتن؟