زخود چو بیرون می شوم یارم بغل وا می کند

چون خویش را گم می کنم خود را هویدا می کند

در گیر و دار مستی دیشب ربود از من دلی

چشمش گواهی می دهد ابروش حاشا می کند

چو پنچه آن آشفته مو از زلف بیرون می کشد

یک شهر دل در پیچ و تاب طره اش جا می کند

در زیر پای بوته ی هرزی شقایق له شده

اما برای ماندن سرخیش تقلا می کند

در سینه های صیقلی هر لحظه گردد منجلی

کاری که با موسی دمی در طور سینا می کند

آیینه ی دق کرده ام در حسرت دیدار تو

یک انعکاس سبز تو صد عقده را وا می کند

محمود توحیدی(ارفع کرمانی)