من از دریچه چشمت به آفتاب رسیدم
سبد سبد گل خورشید از نگاه تو چیدم

به شوق روی تو از مرز آفتاب گذشتم
به بیکرانه ترین کهکشان عشق رسیدم

به سمت روشن اشراق دیده بر تو گشودم
هـزار قافـله نور در طـواف  تو دیدم

به زیر طاق دو ابرویت آشیانه گرفتم  
و در حـریم نگاهت کبوترانه پریدم

به پیش پای تو افکندم از خیال کمندی
بدین بهانه تو را در کمند خویش  کشیدم

قسم به ناز نـگاهت که در قبیله خوبان
مثال چشم تو من چشم آهوانه ندیدم

اگر به زلف تو بستم دل شکسته خود را  
زهر که غیر تو بود و ز هر چه جز تو بریدم

تو روشنایی صـبحی به روزگار سیاهم
درون چشم سیاهت نهفته صبح سپیدم

دلم به وصل تو دارد امید عمر دوباره
مباد آن که شود نا امــید از توامیدم