بیمار می شوم که پرستاری ام کنی

 

 

خود را زمین زدم که هواداری ام کنی

 

 

گوشم پر از نصیحت و حرف است ای رفیق

 

 

من آمدم که رفع گرفتاری ام کنی

 

 

گفتی تو سنگ دل شده ای خب شدم ولی

 

 

نزد تو آمدم که قلم کاری ام کنی

 

 

اصلاً مرا به چوب ادب بستنت چه بود؟

 

 

اصلاً که گفته بود فلک کاری ام کنی؟

 

 

نانی ز من بگیری و نانی دگر دهی

 

 

بر تو نیامده که دل آزاری ام کنی

 

 

رو دست خوردم از همه حتی ز دست خویش

 

 

کی خواستم که کاسب بازاری ام کنی

 

 

فریادم از قلیلی آب و طعام نیست

 

 

من جار می زنم که شبی جاری ام کنی

 

 

با من دوباره قص? شاه و گدا مخوان

 

 

حیف است صرف غصه ی تکراری ام کنی

 

 

من اختیار خویش به دست تو داده ام

 

 

حیف است وقف آتش اجباری ام کنی

 

 

فردا بیا و نامه ی ما را به آب ده

 

 

زآن پیش تربیمار می شوم که پرستاری ام کنی

 

 

خود را زمین زدم که هواداری ام کنی

 

 

گوشم پر از نصیحت و حرف است ای رفیق

 

 

من آمدم که رفع گرفتاری ام کنی

 

 

گفتی تو سنگ دل شده ای خب شدم ولی

 

 

نزد تو آمدم که قلم کاری ام کنی

 

 

اصلاً مرا به چوب ادب بستنت چه بود؟

 

 

اصلاً که گفته بود فلک کاری ام کنی؟

 

 

نانی ز من بگیری و نانی دگر دهی

 

 

بر تو نیامده که دل آزاری ام کنی

 

 

رو دست خوردم از همه حتی ز دست خویش

 

 

کی خواستم که کاسب بازاری ام کنی

 

 

فریادم از قلیلی آب و طعام نیست

 

 

من جار می زنم که شبی جاری ام کنی

 

 

با من دوباره قص? شاه و گدا مخوان

 

 

حیف است صرف غصه ی تکراری ام کنی

 

 

من اختیار خویش به دست تو داده ام

 

 

حیف است وقف آتش اجباری ام کنی

 

 

که مجـرم طوماری ام کنی

 

 

اوقات خویش ز ناله ام اعلام می شوند

 

 

وقتش رسیده ساعت دیواری ام کنی

 

 

دعوای ما به قوت خود باقی است و باز

 

 

من بر همان سرم که سحر یاری ام کنی... 

 

دلا تا باغ سنگی، در تو فروردین نخواهد شد

به روز مرگ شعرت سوره ی یاسین نخواهد شد

 

 

فریبت می دهند این فصل ها تقویم ها، گل ها

از اسفند شما پیداست فروردین نخواهد شد

 

 

مگر در جستجوی ربّنای تازه ای باشیم

وگرنه صد دعا زین دست، یک نفرین نخواهد شد

 

 

مترسانیدمان از مرگ، ما پیغمبر مرگیم

خدا با ما که دلتنگیم، سرسنگین نخواهد شد

 

 

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله ور در باد

بگو تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد!

 

علیرضا قزوه

 

یک جرعه غـزل، سهـم من از هر دو جهان بـس

از هـر دو جهـان  عشق مرا نام و نشان بـس 

 

یک قطعـه ترنّم ز لب باد مسافر

یک چشمه تبسّـم ز لب آب روان بـس 

 

 

همسایگی باغ گلی شاعـر و شیـدا

هـم‌صحبتی باغچه‌ای غنچـه دهان بـس 

 

یک کوزه پر از خواهـش نوشیـدن دریا

یک سفـره پر از خاطـره‌های خوش نان بـس 

 

 

یک رکعت مقبول، ارادت به گل سرخ

یک باغچه ادراک، ز گلبانگ اذان بـس 

 

یک قبله دعـا، در شب عـرفانی تقدیر

یک جـرعه اجابت، ز سبوی رمضان بـس 

 

لب تشنه ام، آبم بدهیـد از غـزل عشق

یک جرعه غـزل، سهـم من از هر دو جهان بـس

 

 

 

دلم برای گرفتن بهـانه می گیـرد

 

 

سراغ از غـزلی عاشقانه می گیـرد

 

 

پرنده تپش قلب عاشقـم هر روز

 

 

مسیر تیر خطـر را نشانه می گیـرد

 

 

به بال شعـر کشم پر ولی چو باز آیم

 

 

دلم دوباره از این آشیانه می گیـرد

 

 

چه حکمتی است که چوحـرف عشق می آید

 

 

زبان زفـرط شکفتن زبانه می گیـرد

 

 

به بال شوق تو هـر کس که پر زند بالش

 

 

شکوه پر زدنی جـاودانه می گیـرد

 

 

زعشق بر سر این پاره دل چه ها رفته است

 

 

که بی بهـانه بگویم بهـانه می گیـرد

 

عشق تو چون زد  رقـم بی سروسامانی ام



شعله به عـالم زند شور پریشانی ام



شب همه شب تا سحـر شعله کشم از غمت



شعله کشم از غمت لعـل بدخشانی ام



مست نگاه توأم غـرقه به دریای چشم



غـرقه به دریای چشم یوسف کنعـانی ام



چشم تو از من ربود صبـر و توان و قـرار



پرسه به هـر سو زنم، باد بیـابانی ام



نای دلم می زند بوسـه به موج عطش



زانکه دود خون تاک در رگ توفـانی ام



آینه در آینه نقـش تو را زد  رقـم



تا به کدامین مسیر باز بچـرخانی ام



خیـره به آدینه ام تا که نمایان شوی



در دل آدینه ها چنـد بسوزانی ام