چشم دلم به سمت حرم باز می شود

با یک سلام صبح من آغاز می شود 

پر می کشد دلم به هوای طواف تو

وقتی که لحظه لحظه ی پرواز می شود

قفل دلم شکسته کنار در حرم

از مرقدت دری به جنان باز می شود 

فهمیده ام ز حکمت ایوان آینه

اینجا دل شکسته سبب ساز می شود 

کو چشم روشنی که ببیند در این حرم

هر روز چند مرتبه اعجاز می شود 

اعجاز توست اینکه دلم یا کریم توست

قلب تپنده ی حرم قم، حریم توست

یوسف رحیمی

میلاد کریمه ی اهل بیت حضرت خانم فاطمه معصومه سلام الله علیها و آغاز دهه ی کرامت مبارکتان باد !

نشسته ام بنویسم مرا رها نکنی

که بی تو راه به جایی نمیبرم، بانو

مسیح نیز مریض مرا علاج نکرد

ولی به لطف تو امروز بهترم، بانو

امام زاده ی موسی بن جعفری، خانم

غلام زاده ی موسی بن جعفرم، بانو

سلام بانوی خیرات، بانوی برکات

هزار بار بر این خیر مقدمت صلوات

به شرط آن که فدایت شوند سر دادند

به شرط آن که برایت شوند، پَر دادند

شفیعه ی همه، مدیون چادرت هستیم

به لطف توست به ما سایه ای اگر دادند

تمام حاجت خود را نوشتم و بعدا -

حساب کردم و دیدم که بیشتر دادند

قدم گذاشتی و یک نفس زدی و سپس

به علم حوزه ی علمیه ها اثر دادند

چهار امام کمال تو را بیان کردند

چهار امام جلال تو را خبر دادند

چهار امام نوشتند احترام تو را

شکوه نام تو را، جلوه ی مقام تو را

بلند عرش خدا هم ردیف شانه ی تو

بهشت باغچه ای در حیاط خانه ی تو

قدم به سمت مدینه زدم نفهمیدم

چطور شد که رسیدم به آستانه ی تو

من و تو هر دو به دنبال یک هدف هستیم

تویی روانه ی مشهد منم روانه ی تو

حریمت آینه، ایوانت آینه، آری

چقدر آینه در آینه ست خانه ی تو

شبیه فاطمه، همسایه آبرویش را

گرفت شب به شب از گریه ی شبانه ی تو

بخوان نماز شبت را که استفاده کنیم

وَ پخش کن رطبت را که استفاده کنیم

کریمه! سفره ی نان را به دست تو دادند

همیشه روزی مان را به دست تو دادند

چگونه دل نگران قیامتم باشم

دل منِ نگران را به دست تو دادند

کلید قفل حرم را به دست ما دادند

کلید قفل جنان را به دست تو دادند

قلمروی تو خلاصه نمی شود در قم

همه زمین و زمان را به دست تو دادند

نجات مردم قم دست "میرزای قمی" ست

نجات هر دو جهان را به دست تو دادند

نگاه ما همه بر آفتاب محشر توست

دخیل ما همه بر رشته های معجر توست

نکرده است کسی غیر حق تماشایت

ز بس که خالق تو آفریده بالایت

تو ازدواج نکردی به خاطر این که -

نبود هیچ کسی هم طراز و همتایت

کنار جلوه ی تو می شود خدا را دید

تو کوه طوری و بابای توست موسایت

تمام مردم دنیا به پات می میرند

فقط همین که بگوید: فدات بابایت

تویی که این همه باشد عطای امروزت

خودت بگو که چقدرست عطای فردایت

یگانه دختر موسی بگیر دست مرا

شفیع جنّت کبری بگیر دست مرا

تو آن همیشه کرم، من همیشه نوکر تو

مرا بزرگ نوشته ست ذرّه پرور تو

کنیز بود اگر مادرت، کنیز تو بود

هزار حضرت مریم کنیز مادر تو

تو آن قَدَر عظمت داشتی که از مادر

فقط امام رضا می شود برادر تو

وَ از میان پسرهای موسی حعفر

فقط امام رضا بود سایه ی سر تو

خدا کند که نگیرد به چوبِ ناقه سرت

خدا کند که نگیرد به سنگ معجر تو

خدا کند که در اینجا پرت به در نخورد

شبیه مادر زینب، سرت به در نخورد

علی اکبر لطیفیان 

..................

پی نوشت: ببخش بانو زائر برادرت امام الرئوف حضرت مولا علی بن موسی الرضا علیه السلام بودم.

دریاب خانم جان !

نای دلم نالد چو نی، آن دل نوازم آرزوست
با تار مویش درسحر، تاری نوازم آرزوست

هردم کشم با زخمه ای، دست نوازش بر سرش
زو مرهمی برزخم پر سوز و گدازم آرزوست

گوشم ز تار شوم غم، شد کر تو مطرب کن نظر
سازی بزن زین سوزها، آواز سازم آرزوست

راز دل و داروی جان، در زلف او دارم نهان
گو شام هجران سرشود کان سر و رازم آرزوست

زین دامن سبز چمن، ای دیو غم! رو رو کهمن
آن نازنین سبزه رو، وان سرو نازم آرزوست

خواهم شوم در او فنا، در کوی او یابم بقا
چون عاشقان اندر لقا، جان را ببازم آرزوست

چون قبله ی دل ها بود،حلّال مشکل ها بود
هر سجده روی زردگون گاه نمازم آرزوست

آن دم که با شور و شعف، گیرم دو گیسویت به کف
بر گرد زیبا نرگست، مستانه تازم آرزوست

کم کن عتابت را ز من، افزان عنایت کن ز من
زین چاه بیژن سوی تو، دست نیازم آرزوست

نالد ز زخم زخمه ات، هر تار زخم خنجرم
برچنگ دل آن زخمه و زخمه نوازم آرزوست

آن دم که در این تنگ دل، یادش نوازد چنگدل
نالان کند آهنگ دل، شامی درازم آرزوست

سوزی در آوازم ز دل، سوزان نوا سازم ز دل
دم ساز سوزد ساز دل وآن نغمه سازم آرزوست

از دُرد لعلش دم به دم، صد جاماگر بر لب نهم
چون باز رویش بنگرم، یک جام، بازم آرزوست

زان ناز و قهرش روز وشب، گر آورد جانم به لب
چشمم کنم فرش رهش و آن قهر و نازم آرزوست

چون بلبل دستان منم، هشیار و سرمستان منم
آن نرگس بستانم و آن پاکبازم آرزوست

گر سر به دامانم نهد، ور پا به چشمانم نهد
بر خاک پایش با مژه، دستی بیازم آرزوست

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست

روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست

متن خبر که یک قلم بی‌تو سیاه شد جهان

حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست

چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم

اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست

نو گل نازنین من تا تو نگاه می‌کنی

لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین

قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست

لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن

چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست

غفلت کائنات را جنبش سایه‌ها همه

سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می‌کند

این هم اگر چه شکوه‌ی شحنه به شاه کردنست

عهد تو (سایه) و (صبا) گو بشکن که راه من

رو به حریم کعبه‌ی "لطف اله" کردنست

گاه به گاه پرسشی کن که زکوة زندگی

پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست

بوسه‌ی تو به کام من کوه نورد تشنه را

کوزه‌ی آب زندگی توشه راه کردنست

خود برسان به شهریار ای که درین محیط غم

بی‌تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

" شهریار     "